Loudwire Röportajı

Evanescence Solisti Amy Lee’den “Güzel ve Memnun Edici Synthesis Orkestra Turnesi ve Daha Fazlası Hakkında

Evanescence’ın Amy Lee’si, geçtiğimiz yıl yaratıcı bir tutkuyu gerçekleştirerek, ilk önce grubun müziğinin yeniden düzenlenmiş orkestral versiyonlarını içeren Synthesis albümünü piyasaya sürüyor ve ardından şovlarını orkestra desteğiyle yola çıkarıyor. Bu yazın başında, Evanescence Lindsey Stirling ile ortak bir tur başlatan grubun turne tarihlerinin listesine buradan ulaşabilirsiniz.

Amy ile; turne, Stirling, açılışta yer alan Cellogram ve eşsiz Ozzy Osbourne-Sia karışımı gösteri kapanışı hakkında konuştuk. Lee ayrıca başlamak için geniş bir zaman çizelgesi olan bir sonraki albümü içeren gelecek planları hakkında da konuştu.

Çocukluğunda büyük bir klasik müzik hayranı olduğunu biliyorum, yani bu Synthesis albümü ile yaptığınız şey ve orkestra turnesi senin için ne kadar gerçekleşen bir rüya?

Çok önceden kalmış bir rüya. Bana “oh yapmak istediğim şey bu” dedirten ilk büyük şey, ilk müzik parçası ya da artist –küçükken Amadeus filmini izledikten sonra- Wolfgang Amadeus Mozart’tı. Sanırım 8 ya da 9 yaşlarındaydım ve tam anlamıyla takıntılıydım.

Her şey benim piano dersleri için yalvarmamla başladı. Bir besteci olmak istiyordum ama sonrasından Nirvana, Soundgarden ve Smashing Pumpkins ile ilgilenmeye başladım ve kesinlikle evrimleşmiş gibi hissettim. Ama Evanescence’ın sesi için fikrim hep klasik müzik ve hard rock şeyinin kombinasyonu olmasıydı.

Gerçekten bizim için böyle bir turneye çıkabilmenin mümkün olduğunu düşünmüyordum. Hep çok pahalı ve karmaşık gözüküyordu. Şu an yapabiliyor olmamız gerçeği… İlk başta çok gerçek dışıydı ve daha şimdi alışmaya başlıyoruz, ama gerçekten son derece güzel ve tatmin edici bir deneyimdi.

Bir çeşit meydan okuma da, çünkü rahat olduğun her şeye sırtını yaslayamıyorsun. Bir rock konseri vermek ayrı bir şey. Onu yapabiliyoruz. Rahat olduğun bölge orada durup konseri sallamak, ama orkestra ekleyip bir şeyleri değiştirmek, ama sadece değiştirmek değil de normalde yaptığımız şeyleri çıkartmak daha farklı. Grup üyeleri sadece oturup gitarlarıyla çılgın ambiyans seslerini karıştırıyorlar, ben sahnenin önünde mikrofonun başında tüm sahneyi koşmadan duruyorum ve bu sayede tek büyük bir öge oluyoruz. Saklanacak bir şey kalmıyor, tamamen açıktayım.

Bu meydan okuma olayı tekrardan heyecan verici yapıp yeniledi ve bize, hayatımın çok büyük bir parçası haline gelen bu şarkıları tekrar sevdirdi. İlk yazdığım zamanlarda hayal ettiğimden çok daha fazlası, ama geri gidip bu şarkıları yeni bir bakış açısıyla ve daha büyük bir hisle tekrar kaydetmek gerçekten çok havalı.

Bu turne nasıl bir araya geldi ve şimdi onlarla bu deneyimi yaşadığına göre turne arkadaşların hakkında en çok neye hayran kalıyorsun?

Dostum, gerçekten de çok büyüleyici ve farklı bir şey. Şimdiye kadar gezdiğimiz diğer her grup bir rock grubu ve ben de olmayan birisini düşünemiyorum. Bu gerçekten çok farklı ve gerçekten iyi duruyor. Bu deneyim, her zaman var olduğumuz kişinin başka bir tarafını göstermemizin bir yolu oldu. Bu orkestra olayı ve klasik etki ve elektronik programlama her zaman, eski şarkılarda bile Evanescence için oradaydı. Belki bu şekilde düşünmeyebilirsiniz ama rock ile birlikte ön planda bir sürü şey vardı. Sadece bize farklı bir ışık koyma şansı veriyor ve turun neye benzediğini ve kiminle çalışabileceğimizi söyleyebiliyoruz.

Lindsey’i izlemek çok güzeldi çünkü farklı bir yaklaşım. Dansçıları var ve tüm zaman boyunca inanılmaz bir şekilde dans ediyor ve mükemmel bir şekilde çalıyor, sadece bir keman üzerinde parçalanıyor. İzlemesi çok ilham verici. Bu çok tuhaf çünkü bu yaz 100 derece gibi ve her yerde koşuyorlar, sadece halletmeye çalışıyorlar ve biz de “Biz sadece orada duruyoruz ve sanat yapıyoruz.” Gibiyiz. (Gülüyor.) Bu yüzden oradaki fiziksel yeteneğin yanı sıra inanılmaz bir oyuncu ve oyuncu olduğu gerçeğinden çok etkilendim. O sadece gerçekten çok yetenekli harika bir insan.

Cellogram, aynı zamanda, bir sanat festivaline atmosferi koyarak bir şey yapmak gibi. Dave ile birlikte solo projeler için çoğu zaman birlikte çalıştık, o şu kendi yolunu çizmiş, çelloyu alıp farklı şekillerde kullanan, yenilik getiren çılgın çello adamı. Çelloyu yana çevirip bir gitarmış gibi Jimi Hendrix gibi çalıyor. İzlemesi gerçekten çok keyifli. Herkesi tanıyor ve her şeyde çalıyor. Başka şehirlere başka gösteriler için gidiyoruz ve çocuklar için karate öğretmenliği yapan bir arkadaşı, başka bir yerde misafir bir kemancı arkadaşı filan var. Setlerde neredeyse her zaman özel bir özellikli konuk var ve her zaman yaptıkları şeyi değiştiriyorlar. İzlemesi gerçekten çok eğlenceli. Yani hepimiz sadece eğlendirmekle kalmıyoruz, aynı zamanda sahneye çıkarken diğer yetenekleri izliyoruz, çünkü bu benim fikrimce büyüleyici bir gösteri.

Bu turla şehre bağlı bir grup farklı orkestra müzisyeniyle çalıştınız. En büyük zorluk neydi ve belki de birlikte çalıştığınız kişilerden bir şey aldınız mı?

Yeni ilişkiler kurduğumuz bazı insanlarla tanıştık. Her gittiğimiz yerde farklı bir grup oluyor. Hem harika hem de ilk başta korkutucu. Harika çünkü her seferinde farklı bir enerji yaratıyor. Biriyle müzik yaparken kesinlikle bir titreşim alıyorsun. Orada bir bağlantı var ve sahnede bir grup insan olduğunda bile, birlikte müzik çalarken derin bir bağlantı kurarsınız. Tam olarak tanımlamak zor ama bir samimiyet var. Her seferinde bulunduğumuz yere birkaç kez gelmiş olan işe koyulan müzisyenler var. Geçen yıldan bu yana birçok şovda birlikte çaldığımız Michael adında bir piyanistle harika bir bağlantı kurdum ve New York ve New England bölgesinde olduğumuz her an onu görmeye devam ediyoruz ve işinde çok iyi. Birkaç kez benim yanıma gelip bir hayranımız olduğunu ve bunun onun için çok eğlenceli bir şey olduğunu söyledi. Bu müzisyenlerin aldığı normal orkestral konserlerinden çok farklı. Sadece gerçekten zevk alıyor gibiydi ve üç kez geri döndü ve onunla çalmak ve onunla bağlantı kurmak bir zevkti.

Kendi işini, yapması için bir başkasına vermek de bir piyanist olarak çok samimi bir şey. Açıkçası, duyduğum her şeyden daha eleştirel olacağımdır. “Oh, ben olsam farklı şekilde yapardım.” “Oh, bu My Immortal.’” Ama bunu birine vermek ve ona birisine güvenmek ve mikrofona ayak uydurabilmek ve seyirciyle doğrudan bağlantı kurabilmek gerçekten güzel bir şey ve bu şarkı daha önce hiç yapmadığım bir şeye örnek. Yıllarca “My Immortal” için piyano arkasında sıkışıp kaldım, o yüzden orada durup kalabalığa yüz yüze bakıp bağlantı kurmak bizim için istediğim bir şeydi. Gerçekten çok güzel ve özeldi. Nasıl kırılacağını ve nasıl özel olduğunu öğreniyorsunuz ve bu gösterinin hiçbiri, daha önce yaptığımız şarkılar olsa bile, onlara hiç benzemiyor. Tamamen yeni bir set gibi geliyor.

Her zaman sesinizin gücünün hayranı oldum ve merak ediyorum ki, bu şarkıları yeniden yapılandırmak için farklı düzenlemeler yapma fikrinin vesilesiyle, şu anda size teslim edebilme şeklimizde özellikle keyif duyduğunuzu mu vurguluyorsunuz?

Eh, üçüncü albümümüzde, çok da hit olmayan ama benim çok sevdiğim “End Of The Dream” adlı bir şarkı var. Yazıldığı zaman, programların döngülerinden, vokallerden ve sentezlerden oluşan bir şarkıydı ve daha sonra onu tam bir rock şarkısına dönüştürdük. Tempoyla birlikte bütün hissi de değişti. Mısralar çok modern ve havalı ama başladığında bundan çok daha farklıydı. Aslında bu çok hoş bir şey olabilir. Orijinal versiyonu seviyorum ama aynı zamanda ilk mısranın ürkütücülüğünü, sözlerin duygularını ve ağırlığını hatırlatan bir şey var. O sözleri seviyorum ve çok sadeyken hissettirdiği yolu özlüyorum.

Onları duyabiliyor, hissedebiliyor ve bir vuruşa bağlı olmayan bir şekilde gerçekleştirebiliyordunuz. Tam bir duyguydu. Böylece, bu versiyonda, bunu geri aldık ve ilk günlerden itibaren demoda olduğundan daha iyi bir hale getirdik. Bunu çok ama çok sevdiğim bu bölüm … … bir yere gidip sadece bir ritme ya da metronom şarkıya bağlı olmak zorunda olmadığım bir şeydi. Sadece bir drone ve şarkı söyleme kısmı var ve şarkıyı bu şekilde başlatmak ve sadece o yere gitmek ve zamanımı onunla almak ve şarkının daha büyük bir şeye girmesine izin vermek çok iyi geliyor.

Aslında, her gece şarkı söylemesi en zor şarkı. En yüksek olanı. Bu şarkının ait olduğu Evanescence albümümüz sırasında hiç bir zaman bu şarkıyı canlı söylemedik. Bu hepimizin sevdiği şarkılardan biriydi, ama biz onu asla canlı çalmadık çünkü bunu yapamayacağımı hissettim. Bu yüksek, uzun notayı setin ortasında tekrar tekrar vuramayacağım ve gösterinin geri kalanını yapmak için hiçbir şey kalmayacağını düşünüyordum. Bu yüzden yapmadık. Ama bu kez, bu bu zorluklar ve adım atmak ile ilgili, bu yüzden belki de bunun farklı versiyonuyla bunu yapmaya çalışabilirim diye düşünüyorum.

Bunu setin ön tarafına doğru tutmaya çalışıyorum, böylece temiz bir sesle yapabilirim ve devam edebilirim ve iyileşebilirim, ama kendim için bunu yapabileceğimi kanıtlamak benim için gerçekten harika bir şeydi.

“No More Tears” ve “Alive” adlı Ozzy Osbourne / Sia karışımı hakkında konuşun:  Nasıl ortaya çıktı ve Lindsey nasıl bu karışıma dahil oldu?

Bunun ortak turne olayında olmasını, birbirimizin şovlarında kesişelim istedim. Ben onun bölümündeki bir şarkıda misafir olarak katılıyorum, o da bizimkinde Hi-Lo’da. Gecenin sonunda, ortamdaki herkesin dahil olacağı bir an için bir araya gelmenin çok havalı olacağını düşündük. Finali o yaptığında, setlerinde tekrarlanacak bir şey olmadığı için her zaman olması gerektiği gibi olmayabiliyor, ama biz final yaptığımızda onu [Lindsey] tekrardan sahneye çağırıp olayı o noktaya taşımak gerçekten çok hoş. Cellogram’dan bile çalıyoruz çünkü Dave [Eggar] zaten orkestranın içinde. Chuck da geri dönüyor ve orkestrayla da perküsyon yapıyor, bu yüzden bütün gece görünen herkes sahnede temsil ediliyor.

Bütün bu olanın ne olacağı ile ilgili sonuca varmak oldukça zordu gerçi. Kafamda, Lindsey ile bir Rock’N Roll anı oluşturmayı istiyordum —cidden harika riffleri olan ve harika bir şarkıcının söylediği muhteşem, epik, klasik bir rock şarkısı. Gitaristin olması gereken yere bir kemanist ve şarkıcının ileri geri birbirleriyle riff ve vokal arasında körü kurduğu bir an oluşturarak o Rock’N Roll anını yeniden oluşturmak istiyordum. Sadece o anı istiyordum! Yapmak istiyordum, çünkü tüm gece boyunca grubumu geride tutup, sandalyelere oturup ambiyans şeylerini yapıyorduk. Ben de dedim ki, bir kereliğine olsun sandalyeleri fırlatalım, herkes ayağa kalsın ve rock yapalım, çünkü gerçekten çok iyi hissettirecek. Bu şekilde her gece şov sonunda çok daha fazla eğleniyoruz. Herkesin en sevdiği bölüm bu.

Yani, Lindsey bir klasiğin rock müziğe dönüştürülmüş haliyle grup ile birlikte ben olmadan sahneye çıkıyor, sonra tamamen rock-metal olan Ozzy ‘e ve Sia’nın Alive şarkısıyla umut dolu bir yere geçiyoruz, ki bu benim için, Lindsey’in setiyle, bizim etimiz ve bütün gösteri arasında olan ve grup setinin de çok büyük bir parçası olan  pop müziği de bütün olan bitene bağlamak demek. Yani, bu ben ve bütün bu büyük türler arasında bir bağlantı kuruyor ve bize hepsinin bir arada güzel bir şekilde yaşayabileceğini gösterme fırsatı sunuyor. “I am alive” şarkısının verdiği pozitif mesaj ile bitirmeyi seviyorum. Hayatta kalma ve geçtiğimiz bütün zorluklarla alakalı. Müziğimiz, hayat gibi çoğu acı dolu bazısıysa müthiş ama bazısıysa acı dolu olan bir yolculuk, ama başardık. Hayatta kaldık. Bu yüzden şovun sonunda bunu “Hey, ben hala nefes alıyorum. Hayattayım.” Şeklinde sözlere dökebilmek çok doğru hissettiriyor.

Ayrıca yakın zamanda bir Synthesis Live konseri yayınlandığını duyurdunuz. Sadece bizim sürümde göreceğimiz performans hakkında senin anılarını almak istedim.

Sanırım geçen Kasım ayında çekilmişti, yani bu işe hala yeniydik. Şu an daha rahat olabildiğimiz bir durumdayız. Sanırım o  daha kırılgan ve ham tarafıydı, ki ben bunu seviyorum. Connecticut’daydık ve “Imperfection” ve “Hi-Lo” videolarının yönetmeni ayrıca Synthesis’in çizimini de yapan Paul Brown çekim işini yaptı. Gerçeklik ve boyanın karışımı olan çok güzel bir sanat eseri. O çekti biz de yayınlıyoruz.

Bence harika bir performans. Çok gurur duyuyorum. Başlangıçtan, bu turneye başladığımızdan beri, yakalayıp sahip olmak istediğim bir şey. Eğer hayatım boyunca bir daha böyle bir şey yaşayamazsam- ki büyük ihtimalle yaşayamam- bu belgeselin elimde olduğundan emin olmak istedim.

Geçtiğimiz yıllarda film müzikleri işine girdin, çocuk albümü yaptın ve şimdi de Evanescence müziğini analiz ediyorsun. Bir sonraki adımının ne olacağını düşündün mü? 

Biraz ara vereceğiz ama bir sonraki adımda kesinlikle yeni bir Evanescence albümüne tüm yaratıcılığımızla başlayacağız. Planımız bu. Bu turneyi açık bir kapı bırakarak bitirmek istiyorum, yani yılsonuna kadar biraz nefes alalım ve bir sonraki yıl yeni albüm için yazmaya başlarız.

Bence grup olarak birbirimizle çok iyi bir yerdeyiz. Will, Troy ve Tim ile on yıldan uzun bir süredir birlikteyim. Jen ekipdeki yeni çocuk ama gruba çok fazla enerji ve pozitiflik getiriyor ve bizimle olmasından dolayı heyecanlıyız. Hepimiz birlikte mutluyuz ve birlikte harika bir takımız. Beraber yeni müzik yapmak için sabırsızlanıyoruz

14.08.2018

Çeviri için Berfin Şefika’ya teşekkürler.